„Пријателството не треба да се бара, ниту да се сонува, ниту да се посакува, ниту да се дефинира или теоретизира.
Пријателството се остварува (тоа е доблест).
Таа едноставно „постои“ како убавина.
Тоа е чудо, мистериозно и во исто време вградено во реалноста.
Пријателството не треба да се посакува како награда, не треба да се измислува, да се ублажува осаменоста; не смее да се заснова на деформирани погледи кон тебе и кон другиот.
Многупати ја продаваме душата за пријателство и лесно е да се корумпира корумпираното. (…)
Не смееме да очекуваме да бидеме разбрани кога уште не сме се разјасниле.
Да не се залажувате себеси за другиот, значи и да не го измамите и да не очекувате од него повеќе отколку што може да даде“.
Симон Вејл (1909-1943), “Сенка и благодет“
