Секогаш мислам на тебе, знаеш?
Дури и кога не изгледа така, дури и кога боли.
Често се прашувам каде си, ако ме погледнеш од таму горе.
Ми недостигаат твоите прегратки, кога ме држеше цврсто и јас, мала како зрнце песок, исчезнав во твоите прегратки.
Ако ги затворам очите за момент, сè уште те чувствувам овде до мене.
Времето ја губи вредноста зад топлината на спомените.
И тогаш се преправам дека сеуште си таму, дека денес е вчера, дека повторно сум дете.
Се сеќавам на твојот мирис што ме правеше да се чувствувам како дома кога ме прегрнуваше, твоите смирувачки раце кои ми ги сушеа солзите кога плачев, твојата насмевка секогаш подготвена да ми каже дека се ќе биде во ред.
Многу ми недостигаш.
Секогаш ми недостигаш.
Би имала толку многу работи да ти кажам, толку многу тајни да споделам со тебе, толку многу совети да те прашам, толку многу луѓе со кои сакам да те запознаам.
Секогаш те носам овде, во моето срце.
Се грижам за твоето сеќавање, нашите денови поминати заедно, нашите сончеви утра, нашите дождливи денови, нашите фотоалбуми, нашите мали големи тајни кои беа само наши.
Веќе не си таму, а сепак си секогаш со мене.
Ти си далечен, но секогаш присутен.
Еден чекор од срцето, еден бакнеж.
Има сеќавања кои никогаш нема да исчезнат и спомени кои засекогаш ќе ни припаѓаат.
Ги превртувам очите и застанувам да ја барам твојата ѕвезда.
Каде и да си … знам дека и твојата прегратка ќе дојде од таму.
