Се гледаме од далеку.
Се допираме со очи.
Се слушаме и кога зборуваме најтивко.
Се разбираме и меѓу редови.
Се вкусуваме во мислите.
Се прекоруваме во премолченото.
Се галиме во недопреното.
Се лажеме кога велиме дека е таман.
Се предомислуваме зашто така ни доаѓа.
Се скаменуваме зашто така треба.
Се трудиме да е спокојно зашто така мора.
Камен сме, а се обидуваме да останеме живи.
АВТОР НА ТЕКСТОТ: “Есен во мене“
314 Прегледи
