Сон,..

Сон…
„И наеднаш како да се будам,

како да се враќам назад во реалноста,

како се изминатото да било само сон

а јас да сум била заробена во него.

Наеднаш ја нема таа топлина,

го нема тој жар,

покрај мене веќе ја нема таа личност,

и тогаш се случува тој мрак, таа самотија, студенило..

Сѐ е по далечно одколку што некогаш било,

сѐ е само сеќавање,

а во градите уште чувствувам тапа болка,

како да ми недостига дел од тебе.

И потоа повторно се обидувам да се вратам назад,

да продолжам од каде што застанав,

но сваќам дека нема почеток ни крај…

И тогаш ми станува јасно,

во животот некои работи не се случуваат по втор пат,

сваќам дека Љубовта доаѓа МНОГУ ПАТИ,

но онаа вистинската – САМО ЕДНАШ!“