Не се секирај, биди среќен…Гледај на светлата страна од животот….Ако јас можам, можеш и ти…Не се откажувај…ПРЕКУ ГЛАВА МИ Е ОД ПОЗИТИВНОСТИ.
Иако силно верувам во непобитната моќ на позитивноста не смееме да ја заборавиме темната страна на трендот на „позитивни вибрации“ или си токсична позитивност- сигурен пат до страдање .
Сè што е вредно во животот се добива преку надминување на поврзаното негативно искуство.
Секој обид да се избега од негативното, да се поништи или да се замолчи, има само контраефект.
Избегнувањето на страдање е форма на страдање.
Избегнувањето на борбата е борба. Негирањето на неуспехот е неуспех.
Криењето на она што е срамно е само по себе облик на срам.
Кога позитивноста се користи за прикривање или замолчување на човечкото искуство, таа станува ТОКСИЧНА.
Со тоа што не дозволуваме постоење на одредени чувства, запаѓаме во состојба на негирање и потиснати емоции.
Вистина е дека луѓето имаат недостатоци.
Стануваме љубоморни, лути, огорчени и алчни.
Некогаш животот може едноставно да биде непријатен.
Преправајќи се дека сме со„позитивни вибрации постојано“, ја негираме валидноста на вистинското наше човечко искуство.
Да се принудуваш на позитивен поглед на болката значи да се поттикнуваш самиот себе на молк за своите борби.
Изворот на енергија на срамот е тишината, тајноста и осудувањето.
Со други зборови, каде што има криење, тајни и негирање, срамот обично е на прво место.
Срамот го осакатува човечкиот дух и едно од најнепријатните чувства што можеме да ги почувствуваме.
Честопати, не ни знаеме дека се срамиме.
Кога не сакаме да покажеме дел од себе, создаваме лажно лице или лице за светот.
Тоа лице понекогаш може да изгледа весело, со среќна насмевка, велејќи: „Сè се случува со причина, тоа е она што е“.
Кога така се криеме, ја негираме нашата вистина.
Вистинската вистина е дека ЖИВОТОТ понекогаш може да БОЛИ.
Ако сте лути – а чувствата на лутина не се признаваат – тие се закопуваат длабоко во нашето тело.
Потиснатите емоции подоцна може да се манифестираат во анксиозност, депресија или дури и физичка болест.
Важно е да ја признаеме реалноста на нашите емоции така што ќе ги вербализираме и ќе ги извадиме од нашите тела.
Тоа е она што не одржува разумни, здрави и не ослободува од напнатоста предизвикана од потиснувањето на вистината.
Негирајќи ја нашата вистина, почнуваме да живееме неавтентично со себе и со светот.
Ја губиме врската со себе, што им отежнува на другите да бидат со нас.
Можеби однадвор изгледаме цврсто, но однатре сме само исплашени мали мечиња кои копнеат за прегратка.
Односот со себе, често се рефлектира во односот што го имате со другите.
Ако не можете да бидете искрени за сопствените чувства, како некогаш ќе можете да задржите простор за некој друг да ги изразува вистинските чувства во ваше присуство?
Со создавањето на лажен емотивен свет, ние привлекуваме повеќе лажност што резултира со лажна интимност и површни пријателства.
Потребно е да бидеме свесни и да препознаваме кога пренесуваме токсична позитивност, за на крај да кажеме “ Доста е веќе“ .
Во спротивно се повредувате себе си и луѓето за кои најмногу се грижите со тоа што инсистирате на овој монохроматски начин на размислување.
Наместо да практикувате токсична позитивност, стремете се кон рамнотежа и прифаќање на добрите и лошите емоции, наместо да размислувате за се и сешто.
Имаме само една шанса за овој убав, болен, несовршен живот… прегрнете го целосно и ќе ги доживеете убавините на секојдневната живост.
АВТОР НА ТЕКСТОТ : АЦО АТАНАСОВСКИ
