Доаѓа моментот кога откриваш дека е подобро да бидеш Сама отколку во лошо Друштво,
дека осаменоста не е непријател,
дека итното не е најважно,
дека веќе нема да ги бараш лебните трошки од патот кој не е твој.
Доаѓа моментот кога учиш да пишуваш со крајна точка,
бидејќи следените точки повеќе не помагаат да се следи приказната.
Подобро е да станеш Спомен отколку Кошмар.
Доаѓа моментот кога сфаќаш дека
да се биде различен е Благослов во овој омразен Свет
преполн со степенување, етикетирање и заблуди на идеализирање.
И откриваш дека соблекувањето не е соблекување,
дека Стравот генерира само Страв,
дека овој Живот е многу долг ако го живееш страдајќи.
Доаѓа моментот кога треба да се облечеш во Себичност,
да одиш и да се бараш Себе си,
ќе сфатиш дека ТИ СИ Нај-важното Нешто,
дека ТВОЈОТ душевен Мир вреди да ги напуштиш сите битки, војни и причини.
И на реченото дека “…..СЕ МОРА“ , ќе одговориш со мислата “ ЖИВОТОТ Е ИЛУЗИЈА “ !!!
“ Било, но како да не било,…. Ништо не се мора,…“ !!!
Автор: Елена Петровска Аџи-Спиркоска
