Еден ден еден многу богат татко го одвел својот син на патување во земјата со единствена цел да му покаже на својот син како е да се биде сиромашен.
Поминаа неколку денови и ноќи на фармата на она што би се сметало за многу сиромашно семејство.
По нивното враќање од патувањето, таткото го прашал синот како му се допаѓа патувањето.
„Беше одлично, тато“, одговорил синот.
„Дали видовте колку луѓето можат да бидат сиромашни? праша таткото.
„О, да“, рече синот.
„Значи, што научи од патувањето? праша таткото.
Синот одговорил:
„Видов дека ние имаме едно куче, а тие четири.
Имаме базен кој стигнува до средината на нашата градина, а тие имаат поток кој нема крај.
Имаме увезени неонски сијалички во нашата градина и тие ги имаат ѕвездите навечер.
Нашиот двор допира до предниот двор и тие го имаат целиот хоризонт.
Имаме мало парче земја за живеење, а тие имаат ниви кои со поглед не можат да се достигнат.
Имаме слуги кои ни служат, но тие им служат на другите.
Ние ја купуваме нашата храна, но тие ја одгледуваат својата.
Имаме ѕидови околу нашиот имот за да не штитат, тие имаат пријатели да ги заштитат“.
Таткото на момчето остана без зборови.
Потоа неговиот син додаде:
„Тоа ми покажа колку навистина сме сиромашни“.
Премногу пати забораваме што имаме и се концентрираме на она што го немаме.
ЗАКЛУЧОК:
– Она што е безвреден предмет за една личност е награда за друга личност.
Сето тоа се заснова на нечија перцепција.
Понекогаш е потребно ПЕРЦЕПЦИЈАТА НА ДЕТЕТО ДА НЕ ПОТСЕТИ ШТО Е ВАЖНО !!!
