Април…
Ништо нѐ е лажно, миризливо, очекувано, посакувано како Април.
Тој и самиот, не знае што сака !
Почнува со шега, а продолжува сериозно.
Тој сака дожд.
Го сака ветрот кога дува.
Во договор е со облаците.
Бакнувајќи го сонцето и велејќи:
„Не го заборавај чадорот“
А топлината е тука пред вратата, која трпеливо чека.
Април е време за воскресение на животот, за будење, за вера, за празник…
Погледнуваме кон небото, учиме!
Погледнуваме кон земјата, стануваме посилни!
Април е сето тоа, се менува и мириса како жена.
Мириса на ливади, будења, мириса на цвеќиња и пролет.
На ветувањата, желбите и љубовта.
Измамник е што се врти!
Ќе ни раскажува за летото, а ќе ги знае напамет и сите зимски приказни.
Затоа да не му веруваме премногу!
Ништо не е црно или бело во Април.
Се е шарено дури и душата.
А што можеме да правиме со таа шарена душа?
Да насликаме виножито, да пишуваме стихови?
Можеби треба да го оставиме да го Љуби светот со своите очи и да се радува!
Зошто радоста е лек за душата!
АВТОР НА ТЕКСТ и избор на слики: “Есен во мене“